NADÄL
Questa poesia natalizia, di contenuti profondi,
di Stefania Vaia, un’insegnate non più tra noi,
ce l’ha fatta conoscere la sorella suora chieppina a Parma
Incó a gh’ éra un frèdd !
e po pioväva.
A són andè in-t-na céza par scaldärm un po’
e a m’ són fermè davanti al prezepi.
A m’éra d’äviz d’és’r un putén
con la manén’na in còlla äd me mädra.
A vräva pregär,
mo a n’ säva pu ‘l paroli
e csì, al Bambén Gezù,
a gh’ò ditt sól ch’a gh’ äva frèdd,
ch’a séra da mi cme un can
ch’a séra povrètt pu di so pastór
parchè g’ ò sól la minima,
che me mojéra l’ é morta da un pär d’ani
e g’ ò da pensär a tutt da mi,
e an són miga bón.
Sedù lì, davanti al Bambinél,
a m’è gnù ados una tristèssa
da färom gnir il lussi a j oc’
A j ò guardè la facia dal Putén,
l’éra bianch e ross, tutt soridént ,
e m’ paräva ch’ al me d’ziss
” A t’ vój bén! “
Cuand a són andè fóra
par tornär a ca,
a ‘n pioväva pu, éra gnù fóra ‘l sól,
e m’ són sentì contént e rilasè
cme cuand me mädra la m’ brasäva stricch
(di Stefania Vaja)