bruno (foto cliccare)
a sera un birichen
Quandi andava a scola da putten
co’l scosa nigher con ’na riga rossa,
la borsa a tracola cmè ’n s’ciopp d’un soldaten,
’gneva fora d’in ca co’l scarpi lustri,
andava da la nona ad corsa cl’era in ciesa,
in znocc insimma al banch a dir ili j’orassion.
Apen’na denter fava un mez inche’ a Santa Gnesa . . .
po’ m’asvinava a lè con sudission.
Mi sava zà co’ lé la m’arè ditt
e a testa bassa cme int ’na penitensa,
mi l’ascoltava sensa capir gnenta . . .
parche . . . chissà . . . pensava sensa vrer aj prè tutt verd . . .
… al sezi pien’ni arèzi ’d cagapoi. . .
. . . al pianti chi pioveven, cme cascadi bianchi sneventi,
di sgagnaciufen . . .
. . . a col bel sol ca t’fava stricar n’oc . . .
par metter a fogh la vista par guardar lontan . . .
pensava al pianti ad mor chi me spetav’n in fila
lì int i pre’ d’ Boccia subit fora ’d porta . . .
pensava al barbi, al brugni malmaduri. . .
. . .aj baricocoj, aj bargnon … al sorbi. . .
. . . al corsi ch’arè fatt con j’arzinteli. . .
A coste, mi pensava . . . intant che lè sott’vosa
la m’parlava, guardand semper la crosa.
- Alora….- -La me dzeva cambiand vosa. — At capì ben?
- Tò . . . corra a scola cl’è zà tardi.
E la m’slongava cald e lucid un liren.
A m’fava al sign dia erosa . . . un mez inchen . . .
- Sì, nona, incò a sarò bon! —
E apen’na fora d’in ciesa a fava fogon.
Bruno Lanfranchi
ti’t si’ dapartutt
Pover Peppino, at vist co’ t’è combina
a vrer dvintar un mestor nominà?
’Na volta ’t gh’av un gran bel monument,
al pareva ’d mermol e l’era ’d ciment.
Chi gneva da l’ester li da la stazion,
’l tò bel monument al feva impression.
Dop, una bomba, durant l’ult’ma guera,
la t’la fatt’andar in brizi par tera.
An gh’è pù restà ormai vagabond,
cla tò bella lastra fusa int’al bronz
chi t’l’ann arfilada fra’l scorsi de mlon,
nascosta dall pianti dal zogh dal ballon.
Dill testi gonfiadi int j gioren passa,
va là che dill dace’ri j n’ann pran biassà.
Chi t’vol mett’r in cl’ara ’d dardè ’l partigian;
chi da Santa Croza in meza ’l baccan;
j volen spostar fin cl’esplorador
coll che stà in Africa a fares onor.
Parchè torel via dop tutt coll cl’a fatt?
Di sù, ’t parla giusta chi gh’daghen al sfrati?
Ann lù l’à dà lustr ’a la nostra città,
gh’è anca ’n museo a l’Università!
Co’ l’anj tot pr’un torototela?
La zò ’l gh’à lassa infinna la pela!
Allor l’è molt mej chi t’mett’n in zarden.
Coll lì l’è ’l tò post, in meza ai putten.
’Csì ’d sira ’l lesgnol la sò sinfonia
’l gnirà a gorghegiar con tì in compagnia.
Se po’j decidiss’n ad sarnir ’n eter bus;
consol’t e n’stà miga metter zò al mus.
In tutt ill ca’ ’d Parma, anca st’è brutt,
un tò bel ritratt al gh’è dapartutt!
Bruno Lanfranchi